આંકડા કહે છે કે ભારતમાં રહેતાં ૨૫ ટકા બાળકો અને ૯૯ ટકા સ્ત્રીઓ અનિચ્છનીય સેક્સુઅલ છેડછાડનો ભોગ એક વાર તો તેમના જીવન દરમિયાન બની ચૂકી હોય છે

બળાત્કારની ઘટનાઓએ માત્ર ભારતવાસીઓને જ નહીં, પરંતુ સમગ્ર વિશ્વને સ્તબ્ધ કરી દીધું છે. અઢી વર્ષની બાળકી પર બળાત્કાર કરનાર હેવાનોએ ભારતીય સંસ્કૃતિની દુહાઈ દેનાર દેશને આખી દુનિયા સમક્ષ શર્મસાર કરી દીધો છે. સ્કૂલમાં જતાં બાળકો સાથે વાન ચલાવતો ડ્રાઇવર ગંદી હરકતો કરે છે. કોલેજમાં ભણાવતો અધ્યાપક વધુ ગુણ આપવાની લાલચ આપી બળાત્કાર કરે છે. ટયૂશનમાં જતી બાળાઓ સાથે ભણાવતો શિક્ષક વિદ્યાર્થીના ઉપાંગો સાથે છેડછાડ કરે છે. દેશના હાર્દસમા દિલ્હીમાં રાત્રે એકલદોકલ યુવતી પર ગેંગરેપ થાય છે.

તમે શહેરમાં હોય કે ગામડામાં – ક્યાંય સલામત નથી. તમે ગમે ત્યારે લૂંટાઈ શકો છો. તમારા ગળાની ચેઇન ગમે ત્યારે ખેંચાઈ શકે છે. ગમે ત્યારે તમારું ખૂન થઈ શકે છે. બાળકો કે યુવતીઓ ગમે ત્યારે બળાત્કારનો ભોગ બની શકે છે.

આંકડા કહે છે કે ભારતમાં રહેતાં ૨૫ ટકા બાળકો અને ૯૯ ટકા સ્ત્રીઓ અનિચ્છનીય સેક્સુઅલ છેડછાડનો ભોગ એક વાર તો તેમના જીવન દરમિયાન બની ચૂકી હોય છે. પુરુષો કોઈ ને કોઈ બહાને તેમની પત્ની સિવાયની સ્ત્રીઓને સ્પર્શી લેવાનો પ્રયાસ કરે છે. આ કૃત્ય કરવામાં દેશના ઉચ્ચ અધિકારીઓ પણ બાકી નથી. પંજાબના એક પ્રતિષ્ઠિત અધિકારીએ પંજાબનાં એક મહિલા આઈએએસ અધિકારીના હિપ્સ પર ટપલી મારી હતી અને મોટો વિવાદ ઊભો થયો હતો. તમે મોડેલ હો તો મેકઅપમેન પણ યુવતીઓના ગાલ પર સ્પર્શવાનો આનંદ લૂંટે છે. આ કૃત્ય કરવામાંથી કેટલાક સાધુઓ અને બાપુઓ પણ બાકી નથી.

વિખ્યાત જર્મન વૈજ્ઞાનિક ડો. સિગમંડ ફ્રોઈડે કહ્યું છે કે માનવીની બધી જ પ્રવૃત્તિનું કેન્દ્રબિન્દુ સેક્સ છે. અલબત્ત, ડો. ફ્રોઈડની આ થિયરી વિવાદાસ્પદ રહી છે, પરંતુ યુનિર્વિસટીઓમાં ભણતા મનોવિજ્ઞાનના વિદ્યાર્થીઓને આ થિયરી વિસ્તૃત રીતે ભણાવવામાં આવે છે.

સ્ટેટેસ્ટિક્સ કહે છે કે જે સ્ત્રીઓ સેક્સુઅલ છેડછાડનો ભોગ બને છે તેમાંથી ૯૦ ટકા સ્ત્રીઓ જ એવું બન્યાનું ખાનગીમાં કબૂલ કરે છે. જે સ્ત્રીઓ, યુવતીઓ કે બાળકીઓ સેક્સુઅલ હેરેસમેન્ટનો ભોગ બને છે તેમાં મોટેભાગે પરિવારનાં સગાંઓ, પરિવારના મિત્રો કે તેમના શિક્ષકો જ સંડોવાયેલા હોય છે. એમ થયા બાદ આબરૂ જવાના ભોગે ઘણી સ્ત્રીઓ ફરિયાદ નોંધાવવાનું ટાળે છે. સમાજ પણ વિચિત્ર છે. કોઈ એક સ્ત્રી પર બળાત્કાર થયો હોય અને તે પોલીસ ફરિયાદ નોંધાવે તો તેનાં જ સગાંઓ, પડોશીઓ અને મિત્રો જે તે પીડિતા પ્રત્યે સહાનુભૂતિ દર્શાવવાના બદલે તેની સામે આંગળી ચીંધી તેની વાતો કરવાની ખાનગીમાં મજા માણતા હોય છે. એથીયે વધુ વિચિત્ર વાત એ છે કે કોઈ સ્ત્રી તેની પર થયેલા બળાત્કારની ફરિયાદ લઈને પોલીસ પાસે જાય છે ત્યારે ખુદ પોલીસની તેના તરફની નજર બદલાઈ જાય છે. પીડિતા ગરીબ, અભણ અને ગ્રામ્ય વિસ્તારની હોય તો પોલીસ તેને ગંદા સવાલો પૂછી સ્ત્રીના જવાબો સાંભળવાનો લુત્ફ ઉઠાવવા પ્રયાસ કરે છે.

એક અભ્યાસ મુજબ બળાત્કાર કરનાર પુરુષો મોટે ભાગે ૨૫થી ૩૫ વર્ષની વયના હોય છે. આ લોકોએ મોટેભાગે

હાઈસ્કૂલનું શિક્ષણ પૂરું કર્યું હોતું નથી. તેઓ હિંસક પ્રવૃત્તિ, શરાબપાન અને કેફી દ્રવ્યોના સેવનનો ઇતિહાસ ધરાવતા હોય છે. કેટલાક એથ્લીટ્સ પણ આવાં કૃત્યોમાં સંડોવાયેલા જણાયા છે. આવા લોકો ‘સાયકો’ હોય છે અને બળાત્કાર પછી પીડિતાની હત્યા કરી દેવાની વૃત્તિ ધરાવે છે. હા, જો કોઈ બળાત્કાર આયોજનપૂર્વકનો હોય તો તેમ કરનાર પુરુષ ઉચ્ચ શિક્ષણ પામેલા હોય છે. તેઓ ઓછા હિંસક હોય છે અને તેઓ જે યુવતી પર બળાત્કાર કરે છે તે યુવતીના પરિવાર સાથે પરિચય ધરાવતા હોય છે.

વેલ્લોર ખાતે બાળરોગ નિષ્ણાત તરીકે કામ કરતાં પિડિયાટ્રિશિયન ડો.ગીતા મથાઈ કહે છે કે બાળકો સાથે મોટાભાગના સેક્સુઅલ છેડછાડ કરનારા લોકો દેખાવમાં શાલીન, નમ્ર, ઓછું અને સારું બોલનારા તથા શિક્ષિતો હોય છે. આવા લોકો પહેલાં બાળકનો વિશ્વાસ સંપાદન કરે છે. પરિવારનો વિશ્વાસ સંપાદન કરે છે. તે પછી એકલતામાં બાળક પર બળાત્કાર કરે છે. બળાત્કાર કર્યા પછી બાળકને ગભરાવી મૂકે છે અને તેને મૌન રહેવા ધમકી આપે છે.

તબીબોની સલાહ છે કે કોઈ પણ બળાત્કારની ઘટના બાદ તમે જો બળાત્કારી સામે પોલીસફરિયાદ કરવા માંગતા હોય તો એફ.આઈ.આર. એટલે કે ફર્સ્ટ ઇન્ફર્મેશન રીપોર્ટ નોંધાવવાની સાથે પીડિતાએ તેનું તબીબી પરીક્ષણ કરાવવું જરૂરી હોય છે. શરીરના અંગની બહાર અને અંદરના ભાગે થયેલી ઇજાની સારવાર જરૂરી છે. ટીટનસ અર્થાત્ ધનુરનું ઇન્જેક્શન લઈ લેવું જરૂરી છે. જે યુવતીઓ બળાત્કારનો ભોગ બને છે તેમાંથી ૧૫ ટકા યુવતીઓ જાતીય રોગના સંક્રમણનો ભોગ બનવાની દહેશત રહે છે તેથી તે બાબતની દવાઓ પણ તબીબોની સલાહ પ્રમાણે લઈ લેવી જરૂરી હોય છે. પીડિતાઓ હિપેટાઈટીસ બી, ગોનોરિયા,સિફિલીસ, હિર્પસ, ક્લેમિડિયા અને ટ્રિકોમોનાસ વેજાઈનલીસ જેવા રોગનો ભોગ બની શકે છે. તે રોગ ન થાય તે માટેની દવાઓ ઉપલબ્ધ છે. બળાત્કારનો ભોગ બનેલી પીડિતા પોલીસ ફરિયાદ ન કરે તો પણ તેણે નિષ્ણાત તબીબ પાસે જવું જોઈએ અને ડોક્ટરની સલાહ અનુસાર સેફ્રટીયાઝોનનું ઇન્જેક્શન લઈ લેવું જરૂરી છે તેમ ડો. ગીતા મથાઈનું કહેવું છે. આ ઉપરાંત પીડિતાને એઝીથ્રોમાઈસીનનો ઓરલ ડોઝ પણ આપવો જરૂરી છે. તેમાં સેક્નીડાઝોલ, ટિનિડાઝોલ અથવા મેટ્રાનિડાઝોલ જેવા બ્રોડ સ્પેક્ટ્રમ ઔષધો પણ આપવાની હિમાયત કરવામાં આવી છે. ડોક્ટરો કહે છે કે હિર્પસની ટ્રીટમેન્ટ પાંચથી સાત દિવસના કોર્સમાં કરી શકાય છે. હિપેટાઈટીસ બી માટે બુસ્ટર ડોઝ લેવાનો હોય છે. પીડિતાની રોગપ્રતિકારક શક્તિ વિષેની માહિતી ના હોય તો વેક્સિનના ત્રણ ડોઝ આપવામાં આવે છે. આવા કેસોમાં એચ.આઈ.વી. થવાની શક્યતા પ્રમાણમાં ઓછી રહે છે, પરંતુ પીડિતાનો દર છ મહિને એચ.આઈ.વી. ટેસ્ટ કરાવવો જરૂરી છે. પીડિતા પર થયેલા બળાત્કારની ઘટનાના ૭૨ કલાકમાં દવાઓ શરૂ કરી દેવાની તબીબો હિમાયત કરે છે. બળાત્કારની ઘટના બાદ પીડિતાને સિફિલીસ થયો છે કે કેમ તે માટેનો બ્લડ ટેસ્ટ ઘટનાના ત્રણ માસ બાદ કરાવી લેવો જરૂરી રહે છે.

તમારે સલામત રહેવું હોય તો શું કરશો?

તમારા બાળકને તમારા ઘરના સરનામા અને ટેલિફોન નંબરથી સજ્જ રાખો. બાળકોને એ વાત શીખવો કે તેમના શરીરના કોઈ અમુક ભાગને કોઈએ પણ સ્પર્શવું જોઈએ નહીં. રસ્તામાં કોઈ પણ અજાણી વ્યક્તિ વાત કરવા પ્રયાસ કરે કે ચોકલેટ કે આઈસક્રીમ ખવરાવવાની ઓફર કરે તો તેનાથી દૂર જતા રહેવું, અજાણી વ્યક્તિ કારમાં લીફ્ટ આપવાની ઓફર કરે તો તે ઓફર સ્વીકારવી નહીં. અંધારું થયા બાદ બાળકોને બહાર રખડવા કે રમવા જવા પ્રોત્સાહન આપવું નહીં.

તમે તમારાં બાળકોને જરૂરથી માર્શલ આર્ટ શીખવો. માર્શલ આર્ટ બાળકોને વધુ ચપળ, ઊર્જાવાન, શિસ્તબદ્ધ અને અચાનક હુમલા વખતે પ્રતિરોધ શીખવે છે.

તમે સ્ત્રી હો તો તમને આસપાસના લોકો અને તે વાતાવરણની માહિતી હોવી જરૂરી છે. દિવસે રોડ પર ચાલતી વખતે દિવાસ્વપ્નો નિહાળવાં નહીં. સેલફોન હંમેશાં સાથે રાખવો પણ રસ્તા પર ચાલતી વખતે સેલફોન વાપરવો નહીં. એક સ્થળે શાંતિથી ઊભા રહીને વાત કરી લ્યો. રસ્તા પર ચાલતી વખતે કાનમાં ઇયર ફોન નાખી મ્યુઝિક સાંભળવું નહીં. આવી પરિસ્થિતિમાં યુવતીઓ બેધ્યાન બની જાય છે અને હેવાનો આવી બેધ્યાન યુવતીઓને જ પોતાનો શિકાર બનાવે છે. સ્ત્રીઓએ કોઈ પણ અજાણી વ્યક્તિની કોઈ પણ જાતની મદદ સ્વીકારવી નહીં. કંઈ પણ શંકા જેવું લાગે તો તમે તમારા આત્માને પૂછો. કાંઈક ગરબડ લાગે તો ચીસ પાડી લોકોનું ધ્યાન કેન્દ્રિત કરો. બની શકે તેટલી ઝડપથી દોડીને ભાગી જાવ. આવા સંજોગોમાં માર્શલ આર્ટની તાલીમ યુવતીને ખૂબ જ મદદરૂપ સાબિત થઈ શકે છે. હાઈસ્કૂલ લેવલથી જ બાળાઓ માર્શલ આર્ટની તાલીમ લઈ લે એ જરૂરી છે. જ્યાં અંધારું હોય તેવી દુકાનમાં કદી પ્રવેશશો નહીં.

સલામત રહેવાની આ કેટલીક ટિપ્સ છે. ઓલ ધ બેસ્ટ.

‘હિન્દુસ્તાન ટાઈમ્સ’નાં મહિલા પત્રકાર શારા અશરફ પોતાના અનુભવ વર્ણવે છે

શારા અશરફ દિલ્હીથી પ્રગટ થતાં સુપ્રસિદ્ધ અંગ્રેજી અખબાર’હિન્દુસ્તાન ટાઈમ્સ’નાં મહિલા પત્રકાર છે. દિલ્હીમાં ગેંગરેપની ઘટના બાદ રાત્રીના સમયે દિલ્હી કેવું ખોફનાક બની જાય છે તે સંદર્ભમાં તેમણે પોતાના જ અનુભવની કથા એ અખબારમાં વર્ણવી છે. શારા અશરફની કથા એમના જ શબ્દોમાં વાંચો :

“૨૦૦૪થી હું દિલ્હીમાં રહું છું. હું જ્યારથી દિલ્હી આવી ત્યારથી સતત ભયભીત, અસલામત અને મારી જાતને નિઃસહાય અનુભવું છું. મારા મિત્રો મારા માટે કહે છે કે, હું પત્રકાર છું તેથી મને કોઈને પણ સીધાદોર કરી દેવાના વિશેષાધિકાર છે, પરંતુ હું તેમને કહું છું કે, ના, એ વાત ખોટી છે. હું પણ દિલ્હીની બીજી છોકરીઓ જેવી જ છું. હું વ્યવસાયી પત્રકાર છું, સુખી પત્ની છું અને યુવાન માતા છું.

તા. ૩૦ ઓક્ટોબર, ૨૦૧૨ના રોજ સવારે ૯.૩૦ વાગે હું દિલ્હીના મારા પાંડવનગરના નિવાસેથી ઓફિસે જવા નીકળી. મારા ઘરથી માંડ ૧૦૦ વાર દૂર આવેલા મેઈન રોડ પર પહોંચી. હું ઓટોરિક્ષાની રાહ જોવા લાગી. ઓટો ના મળતાં પંદર મિનિટ બાદ હું મધર ડેરીના બસસ્ટોપ પાસે પહોંચી. હું બસની રાહ જોતી હતી તે દરમિયાન એમસીડીના ત્રણ કર્મચારીઓને મેં દુકાનનાં પગથિયાં પાસે બેઠેલા જોયા. મને જોઈને તેઓ હિન્દી ફિલ્મનું ગીત મોટેમોટેથી ગાવા લાગ્યા. મેં તેમની સામે કડક નજરે જોયું,પણ તેની તેમની પર કોઈ જ અસર ના થઈ. તેઓ ગંદી નજરે મને જોવા લાગ્યા. મેં તેમની ઉપેક્ષા કરી. મેં આશ્ચર્ય સાથે જોયું તો ૫૦ વર્ષની વયનો એક કર્મચારી ઊભો થયો અને મારી પાસે આવી તેના મિત્રોને કહેવા લાગ્યો કે, સેક્સના અમુક એક્ટમાં હું સરસ લાગીશ. એના મિત્રોએ એ કર્મચારીને કહ્યું : “એને જ પૂછી લોને કે તે તૈયાર છે કેમ ?”

એ લોકોની ગંદી વાતો સાંભળી મારું લોહી ઊકળી ગયું. મેં અહીંથી શાંતિપૂર્વક દૂર ચાલ્યા જવાનું નક્કી કર્યું. હું થોડીક ચાલી હોઈશ ને એ લોકો ફરી ગંદુ બોલવા લાગ્યા. હવે મારાથી સહન થયું નહીં. હું પાછી ફરી અને એ લોકો જ્યાં બેઠા હતા ત્યાં જ પહોંચી ગઈ. મને તેમની પાસે આવેલી જોઈને તેઓ સ્તબ્ધ થઈ ગયા. મેં બહુ જ શાંતિથી તેમને પૂછયું : “બોલો, તમારે મને શું કહેવું છે ?”

એક આંખવાળા કર્મચારીએ મને કહ્યું : “અમે તો બીજા કોઈની વાતો કરતા હતા.”

હકીકતમાં તે બધાના મોંમાંથી દારૂની વાસ આવતી હતી. મેં તરત જ ૧૦૦ નંબર ડાયલ કર્યો. પોલીસકંટ્રોલે મને કહ્યું : “તમે જ્યાં છો ત્યાં જ ઊભાં રહો. હું પોલીસવાન મોકલું છું.”

હું નજીકમાં જ ઊભી રહી ગઈ. એ લોકો હજુ નક્કી કરી શકતા નહોતા કે મેં ખરેખર પોલીસને ફોન કર્યો છે કે કેમ ? એમને એમ હતું કે હું અમસ્તા જ તેમને બીવડાવું છું. તેઓ ત્યાં બેસી જ રહ્યા. લગભગ ૨૦ મિનિટ બાદ પીસીઆર વાન આવી પહોંચી. એમસીડીના કર્મચારીઓ એટલામાં જ હતા. મેં સબ ઇન્સ્પેક્ટરને એ લોકોની બીભત્સ હરકતોની જાણ કરી. સબ ઇન્સ્પેક્ટરે એક આંખવાળા કર્મચારીને બોલાવીને પૂછયું. એણે એવું કાંઈ બોલ્યાનો ઇનકાર કર્યો. પોલીસે અનિચ્છાએ મારી ફરિયાદ નોંધી. પોલીસે મારું નામ જાણી આશ્ચર્ય વ્યક્ત કર્યું. મેં લખાવ્યું હતું : “શારા અશરફ વાઈફ ઓફ અભિષેક કુમાર.” પોલીસે મને પૂછયું : “યે કૈસે હો સકતા હૈ ?”

મેં કહ્યું : “ક્યોં કિ યે ઇન્ડિયા હૈ.”

પોલીસ પાસે હવે કોઈ પ્રશ્ન નહોતો. એણે મને એ સમજાવવા કોશિશ કરી કે, “આ ત્રણ જણ એમસીડીના કર્મચારી છે અને ફરજ પર દારૂ પીધેલા છે. હું તમારી ફરિયાદના આધારે એફ.આઈ.આર. નોંધીશ તો એમની નોકરી જશે.” એમ સમજાવી મને કહે વા લાગ્યા : “જાને દિજીયે મેડમ, યે લોગ સ્વીપર્સ હૈ. ઈનકી નોકરી ચલી જાયેગી. ઈનકે બચ્ચોં કી બદદુઆ લગેગી આપકો.”

એણે એફ.આઈ.આર. નોંધવા ઇનકાર કર્યો એટલે મેં કહ્યું : “હું પત્રકાર છું.”

તે પછી અમે બધાં પોલીસ સ્ટેશન ગયાં, મને એક રૂમમાં લઈ જવામાં આવી. રૂમ ગંદો હતો અને એક ખાટલા પર કેટલાક પોલીસ કર્મીઓ સૂઈ ગયા હતા. તેમનાં વસ્ત્રો દીવાલ પર ટીંગાડેલાં હતાં. એ રૂમમાં કોઈ મહિલા કોન્સ્ટેબલ નહોતી. કેટલીકવાર પછી સબ ઇન્સ્પેક્ટર એમસીડીના સુપરવાઈઝર સાથે અંદર આવ્યા અને એ કર્મચારીઓ વતી માફી માગી. મારી ફરિયાદ પાછી ખેંચી લેવા મને વિનંતી કરવા લાગ્યા. લાંબો વિચાર કર્યા બાદ મેં કહ્યું : “ચાલો હું મારી ફરિયાદ પાછી ખેંચી લઉં છું, પરંતુ તેઓ ભવિષ્યમાં કોઈપણ યુવતીને પરેશાન નહીં કરે તેવી લેખિત ખાતરી મને આપો.”

એ લોકોએ લેખિત માફીનામું લખી આપ્યું. મને એટલો તો સંતોષ હતો કે એ લોકોએ ક્ષમા માગી.”

હવે આવો એક બીજો જ અનુભવ મને ૨૦૦૭માં થયો. એ વખતે ‘એશિયન એજ’ અખબારમાં હું તાલીમી પત્રકાર હતી. એક મધરાતે મને મારા મોબાઈલ પર કોઈ અજાણ્યા નંબર પરથી એક મેસેજ આવ્યો. હું એની હિન્દી ટેક્સ્ટ વાંચી ઠરી જ ગઈ. તેમાં આવું કાંઈક લખ્યું હતું : “જો વેક્સની જાહેરાતોમાં પગ દર્શાવવામાં આવે છે, ખીલ ના થાય તે માટે ગાલ દર્શાવવામાં આવે છે તો સેનેટરી નેપ્કિન્સની જાહેરાતમાં સંબંધિત અંગ કેમ દર્શાવવામાં આવતું નથી ?”

મને ગુસ્સો આવ્યો. જે નંબર પરથી એ મેસેજ આવ્યો હતો તે નંબર પર મેં ફોન કર્યો. કોઈએ ઉપાડયો નહીં. તે પછી સવારે પીસીઓ પરથી એ નંબર પર ફોન કર્યો. એ અજાણી વ્યક્તિએ ફોન ઉપાડયો. મેં એને પૂછયું : “મેં તમારા ફોન નંબર પરથી વલ્ગર મેસેજ રિસિવ કર્યો છે.”

એણે એવું કાંઈ કર્યું જ નથી એમ કહી ફોન કાપી નાખ્યો. હું તરત જ દિલ્હીના માલવિયાનગર પોલીસ સ્ટેશને ગઈ અને મેં ફરિયાદ નોંધાવી. પોલીસને પણ એ મેસેજ વાંચવાની મજા આવી હોય એમ લાગ્યું છતાં એણે કહ્યું : “અમે એ વ્યક્તિને બોલાવીશું.”

સાંજે હું ફરી પોલીસ સ્ટેશને ગઈ. પોલીસે મને બીભત્સ મેસેજ મોકલનાર વ્યક્તિને બોલાવી રાખ્યો હતો. હું તેને ઓળખી ગઈ. તે મને જાણતો હતો. હું પત્રકારત્વનું ભણતાં ભણતાં પાર્ટટાઈમ મોડેલિંગ પણ કરતી હતી એ વખતે તે મેઈકઅપમેન હતો. એ મને મેકઅપ કરતો ત્યારે તેનું વર્તન અત્યંત સુંદર અને વ્યવસ્થિત હતું. હું ટી.વી. માટે કોર્મિશયલ કરતી હતી ત્યારે તે સ્ટુડિયો પર આવી મારો મેકઅપ કરતો હતો. પણ એ હું મોડેલિંગ કરતી હતી તે વખતના કેટલાક ફોટોગ્રાફ્સ લઈને પોલીસ સ્ટેશને આવ્યો હતો. મારી તસવીરો જોઈને પોલીસ અધિકારીનું વર્તન બદલાઈ ગયું. એણે મેકઅપ મેને રજૂ કરેલા મારા મોડેલિંગના ફોટા ટેબલ પર ગોઠવ્યા અને મને વ્યંગમાં કહ્યું : “તમે તો કહ્યું કે, તમે અખબારમાં કામ કરો છો, પણ તમે તો મોડેલ છો.”

એ પછી મને ગંદા મેસેજ મોકલનાર મેકઅપમેને કહ્યું : “મેં તો માત્ર જોક્સ ખાતર મેસેજ મોકલ્યા હતા.”

પરંતુ મેં કહ્યું : “એ બીભત્સ મેસેજ સામે મારો સખત વિરોધ છે. મધરાતે આવા વલ્ગર મેસેજ મોકલનાર વ્યક્તિને સજા થવી જ જોઈએ.”

મેં ઘણી દલીલો કરી, પરંતુ છેવટે મારે જ પોલીસ સ્ટેશન છોડવું પડયું.

ઓગસ્ટ, ૨૦૧૧માં ત્રીજો બનાવ બન્યો. હું મારી કસ્તુરબા ગાંધી માર્ગ પર આવેલી ઓફિસમાંથી બહાર નીકળી ત્યાં જ રસ્તા પર બે માણસો મારો પીછો કરતા જણાયા. તેઓ મોટે મોટેથી હું સાંભળું તેમ બોલવા લાગ્યા. એક જણ બોલ્યો : “બીજી બધી જ છોકરીઓની એનેટોમી (શારીરિક રચના) આના જેવી જ લાગતી હશે ?”

બીજાએ કહ્યું : “ચાલો એને જ પૂછીએ.”

હું પાછી ફરી. મને જોઈને હસવા લાગ્યા. મેં મગજ પરનો કાબૂ ગુમાવ્યો. હું સીધી તેમની સામે પહોંચી ગઈ અને મેં તેમને પૂછયું : “તમે તમારી માની એનેટોમી નથી જોઈ ?”

એ લોકોને મારા આવા જવાબની અપેક્ષા નહોતી. તેઓ દોડવા લાગ્યા. મેં એકને પકડી લીધો. બીજો ભાગી ગયો. નજીકમાં જ પોલીસ ઊભી હતી. મેં ગંદી રિમાર્ક કરનાર વ્યક્તિને પોલીસને સોંપી દીધો. પોલીસે મને ફરિયાદ લખાવવા સલાહ આપી જેથી એ લોકોને પાઠ ભણાવી શકાય. હું સંમત થઈ. પતિયાલા કોર્ટમાં કેસ મૂકવામાં આવ્યો. મારા પિતા અને મારા પતિ બેઉ ધારાશાસ્ત્રી છે. કેસ હવે હિયરિંગ પર છે. મારા પિતા અને મારા પતિ મને બહુ જ મદદ કરે છે, પણ મારી સલામતી અંગે સતત ચિંતા પણ કરે છે. દિલ્હીની ગેંગરેપની ઘટના બાદ આવા અસામાજિક તત્ત્વો સામે લડવા હું વધુ કૃતનિશ્ચયી બની છું. મારી અન્ય સ્ત્રીઓને સલાહ છે કે, તમારી સાથે કાંઈ પણ અણછાજતું બને તો તેની સામે ફરિયાદ નોંધાવો. તે પ્રતિરોધક સાબિત થાય છે.”

બાદશાહ જહાંગીરના શાસનકાળમાં દિલ્હીમાં એક મીના બજાર હતું. મોગલ સરદારોની ઔરતો અહીં ખરીદી કરવા આવતી. અહીં મુમતાઝ જેમિનીની પણ એક ભવ્ય દુકાન હતી. મુમતાઝ બેહદ સુંદર હતી. એક દિવસ શાહજાદા શાહજહાં ફરતાં ફરતાં મીના બજાર તરફ ગયા. તેમની નજર મુમતાઝ તરફ પડી. મુમતાઝનું બધું જ ઝવેરાત વેચાઇ ગયું હતું. માત્ર એક હીરો વધ્યો હતો. રાજકુમાર શાહજહાંએ હીરાની કિંમત પૂછી. મુમતાઝે કહ્યું : ‘એક લાખ રૂપિયા’

શાહજહાંએ હીરો ખરીદી લઇ લાખ રૂપિયા ચૂકવી દીધા. રાજકુમાર મહેલમાં પાછા આવ્યા પણ તેમની નજર સમક્ષથી મુમતાઝનું સૌંદર્ય હટતું નહોતું. એક દિવસ તેમણે પોતાની મુરાદ પૂરી કરી લીધી. બડી શાન-શૌકતથી મુમતાઝ સાથે શાદી કરી લીધી. મુમતાઝને સામ્રાજ્ઞા પદ આપ્યું. શાહજહાં મુમતાઝને બેહદ ચાહતા હોઇ તેમણે તેમના હારેમમાં બીજી એક પણ સ્ત્રી રાખી નહીં. બદલામાં મુમતાઝે પણ શાહજહાંને અનહદ પ્રેમ આપ્યો. ટૂંક સમયમાં મુમતાજ સમગ્ર રાજ્યમાં સર્વપ્રિય બની ગઇ. મુમતાઝને શાસન કરવાની ઇચ્છા નહોતી. તે ફક્ત તેના સ્વામીની એકમાત્ર અધિકારીણી બનીને રહેવા માંગતી હતી.

મુમતાજ કેટલાંક બાળકોની મા બની, પણ તેનું સૌંદર્ય એવું ને એવું જ જળવાઇ રહ્યું. હા, તેની છેલ્લી પ્રસૂતિ વખતે તેને અસ્વસ્થતાનો આભાસ થયો. તે કોઇ આવી રહેલા ખતરાથી ભયભીત થવા લાગી હતી.

એક સાંજે મુમતાઝ અને શાહજહાં બગીચામાં ફરી રહ્યાં હતાં. મુમતાઝ અચાનક એક સ્થાન પર બેસી ગઇ. શાહજહાંએ જોયું તો મુમતાઝના કપાળ પર પ્રસ્વેદ બિન્દુ હતાં. શાહજહાંએ પૂછયું : “પ્યારી મુમતાઝ, તુમ્હે ક્યા હો ગયા?’

મુમતાજ બોલીઃ “કુછ નહીં, જહાંપનાહ. મૈં ઉસ પક્ષી યુગલ કો દેખ રહી હું. ઐસા માલુમ હોતા હૈં કિ વહ એક દૂસરે કો બેહદ પ્યાર કરતે હૈં.”

શાહજહાં મુમતાઝના ભીતરનો ભાવ સમજી ગયા. તેમણે મુમતાઝના કપાળ પરના પ્રસ્વેદ બિન્દુને લૂછી નાખ્યું: “ક્યા સોચ રહી હો, મુમતાઝ?”

મુમતાઝ બોલીઃ “જહાંપનાહ મેં સોચ રહીથી કિ, ઉનકા યે પ્યાર અમર હો સકતા હૈં?”

“ક્યોં નહીં?” શાહજહાંએ કહ્યું : “યદી યે એક દૂસરે કે પ્રતિ સચ્ચે ઔર વફાદાર રહે તો ઉનકા પ્યાર જરૂર અમર હોગા.”

“હા, મેરી તબિયત ઠીક હૈ. લેકિન મેં સોચ રહી થી કી દુનિયા કી હર ચીજ નષ્ઠ હોને વાલી હૈ. ક્યા પ્યાર મોહબ્બત ભી?”

“યે તો સંસાર કા નિયમ હૈં. લેકિન યે સબ બાત મત સોચો. તુમ્હે આરામ કી જરૂર હૈ : શાહજહાંએ કહ્યું, અને બેગમને મહેલના કમરામાં લઇ ગયા.

મુમતાઝ ફરી કમજોરી મહેસુસ કરવા લાગી. શાહજહાં મુમતાઝનો બહુજ ખ્યાલ રાખતા હતા. મુમતાઝના આરામ માટે બધી જ સુવિધાઓ તેમણે ઉપલબ્ધ કરાવી હતી. મુમતાઝ હવે બીમાર છે તેનો તેમને ખ્યાલ આવી ગયો હતો.

એક રાત્રે મુમતાઝને આવી રહેલી કોઇ દુર્ઘટનાનો વિચિત્ર આભાસ થયો. તેને લાગ્યું કે હવે તે ઝાઝું જીવશે નહીં. એ રાત્રે તેને ઊંઘ આવતી નહોતી. રાતે તે કરવટ બદલતી રહી. ના રહેવાતાં તેણે શાહજહાંને ઉઠાડયા. શાહજહાંએ પૂછયું: “ક્યા બાત હૈં, મુમતાઝ?”

“ઐસા મત સોચો, મુમતાઝ. હિંમત રખ્ખોઃ” બાદશાહે કહ્યું.

મુમતાઝ થોડીવાર માટે શાંત થઇ ગઇ. પણ ભીતરના દર્દને તે સહન કરી શકતી નહોતી. તે ધીમેથી બોલીઃ “મેરે માલિક, અબ મૌત મેરે સામને ખડી હૈં, કિન્તુ ઇસકે પહેલે મેં દમ તોડું મેરી દો ઇચ્છાએ હૈં, ક્યા આપ પુરી કર સકોગે?”

“મેં વાદા કરતા હું, તુમ્હારી હર ઇચ્છા પુરી હોગી.” બાદશાહે કહ્યું.

મુમતાઝ બોલી : “ઔર વાદા કરો કિ મેરી કબ્ર પર ઐસા સ્મારક બનવાએગે જો દુનિયામેં અપને ઢંગ કા એક હી હોગા, તાકિ મેરા નામ અમર રહે.”

થોડા જ વખતમાં પ્રસૂતા મુમતાઝે બાળકને જન્મ આપતી વખતે જ દમ તોડી દીધો. મુમતાઝના મૃત્યુથી શાહજહાં વિચલીત થઇ ગયા. દુઃખી દુઃખી થઇ ગયા. કહેવાય છે કે કેટલાયે દિવસો સુધી તેઓ મહેલમાં રડતા રહ્યાં. કેટલાયે દિવસો સુધી તેઓ મહેલની બહાર નીકળ્યા નહીં, પણ તેમને અચાનક મુમતાઝને આપેલા વચનો યાદ આવ્યાં. હવે તેઓ મુમતાઝની છેલ્લી ઇચ્છાઓ પૂરી કરવા ફરી સ્વસ્થ અને કટીબદ્ધ બન્યા.

મુમતાઝના મૃત્યુ બાદ શાહી દરબારીઓએ શાહજહાંને ફરી લગ્ન કરવા દબાણ કર્યું. એ બધાના દબાણ પાછળ તેમની રાજનૈતિક ઇચ્છાઓ હતી. કોઇ બાદશાહને ખુશ કરવા માંગતા હતા તો કોઇ સગા થવા માંગતા હતા.બધાને શાહજહાંએ એક જ જવાબ આપ્યોઃ “જેસે મનુષ્ય કે લિયે એક હી પરવરદીગાર હૈ, એક હી સુરજ હૈં એક હી ચાંદ હૈં, વૈસે સચ્ચી મહોબ્બત ભી એક હીં સે હોતી હૈં.”

એક દિવસ શાહજહાંએ શાહી દરબારમાં બધાં અમીર ઉમરાવો અને દરબારીઓને બોલાવી બેગમ મુમતાઝની આખરી ઇચ્છાઓની વાત પ્રગટ કરી. બાદશાહની મક્કમતા આગળ હવે તેમને ફરી શાદી કરવાના બધા જ પ્રસ્તાવો ઠુકરાવી દેવામાં આવ્યા અને મુમતાઝની ઇચ્છા અનુસાર મુમતાઝની કબર પર સંગે મરમરનું સ્મારક બનાવવા હુકમ કર્યો. બાદશાહની ઇચ્છા અનુસાર યમુના નદીનાં કિનારે વિશ્વનું અદ્વિતીય સ્મારક બનાવવાનું કામ શરૂ થયું. વર્ષો સુધી એ કામ ચાલ્યું. અને તેને મુમતાઝના નામ સાથે જોડી “મુમતાઝ મહાલ” નામ આપવામાં આવ્યું જેને દુનિયા આજે તાજમહાલના નામે ઓળખે છે. વિશ્વના કોઇ પ્રેમીએ તેની પ્રેયસી કે પત્ની માટે આવું ભવ્ય સ્મારક બનાવ્યું નથી. ઇજિપ્તમાં પીરામિડો બન્યા પરંતુ તેમાં ઇજિપ્તના રાજાઓએ ફરી જન્મ વખતે બધી સુખ-સગવડો મળે તે માટે પોતાના જ શબ અંદર મૂકી પીરામિડો સીલ કરાવ્યા. તેમાં પ્રેમ કે મહોબ્બતના ભાવ નહોતા. આજે દુનિયાભરના લોકો તાજમહાલ જોવા આવે છે અને શાહજહાં તથા મુમતાઝના અદ્વિતીય પ્રેમને યાદ કરે છે. તાજમહાલની સુંદરતા તેના સંગેમરમરથી બનેલા અદ્ભુત ઢાંચાના કારણે નહીં પણ એક બાદશાહે તેની બેગમને કરેલા સાચુકલા પ્રેમના કારણે જ જગપ્રસિદ્ધ છે તાજમહાલની કહાણી માત્ર ઇમારતની સુંદરતાની જ નહીં પણ એક બેગમ અને તેના બાદશાહના જીવન સૌંદર્યની કહાણી છે.

તાજેતરમાં જ ગયેલા ‘વેલેન્ટાઇન ડે’ નિમિત્તે એક ઐતિહાસિક પણ ક્લાસિક લવસ્ટોરી પ્રસ્તુત છે.