અમદાવાદ હવે લૂંટફાટનું નગર બની રહ્યું છે. રોજ ધોળા દિવસે લાખોની લૂંટ થાય છે. પહેલાંના જમાનામાં બહારવટીયાઓ રાત્રે ત્રાટકતા હતા. હવે દિવસે ત્રાટકે છે. ભગવાનના મંદિરો પણ સલામત નથી. સ્ત્રીઓના ગળામાંથી રોજ દોરા લૂંટાય છે. રોજ સ્ત્રીઓની ઇજ્જત લૂંટાય છે. દિલ્હીની એક પેરા મેડિકલ વિદ્યાર્થિની પર થયેલા ગેંગ રેપે દિલ્હીના શાસકોને ધ્રૂજાવી દીધા છે. દેશમાં દર ૨૦ મિનિટે એક બળાત્કાર થાય છે. ગુજરાતમાં એકમાત્ર ૨૦૧૧ના વર્ષમાં ૪૩૯ જેટલા બળાત્કારના કિસ્સા નોંધાયા છે. તેમાંથી ૨૬૩ જેટલા બળાત્કાર ૧૮ થી ૩૦ વર્ષની વયની યુવતીઓ પર થયા હતા. ગેંગ રેપની વિરુદ્ધ દિલ્હીમાં હજારો લોકો સડકો પર ઊતરી આવ્યા હતા ત્યારે ગુજરાતમાં બળાત્કારની ઘટનાઓ ચાલુ હતી. પહેલા અંજારમાં એક યુવતી પર બળાત્કાર થયો તે પછી હાલોલમાં તો માત્ર અઢી વર્ષની બાળકી પર બળાત્કાર થયો અને માસુમ બાળકીનું હોસ્પિટલમાં મૃત્યુ નીપજ્યું.
આવી ઘટનાઓ માટે પોલીસ અને કાનૂનને જવાબદાર ઠેરવવામાં આવે છે. એ વાત સાચી છે કે મોટા ભાગના દૂરના પોલીસ મથકો રાત્રે સૂમસામ થઇ જાય છે. ક્યાંકતો પોલીસ ઊંઘતી જણાય છે. બાકીની પોલીસ બડાખડા નેતાઓની સલામતીમાં વ્યસ્ત જણાય છે. પોલીસ નાગરિકો, મહિલાઓ અને બાળકોને સુરક્ષા બક્ષવાના બદલે એ.કે.૪૭ સાથે માત્ર નેતાઓને જ સુરક્ષા બક્ષતી દેખાય છે. નેતાઓને અપાતી સુરક્ષાનો ખર્ચ પણ પ્રજા જ ભોગવે છે. નેતા પસાર થવાના હોય તો તેમની આસપાસ મોટરકારોનો દોડતો કાફલો હવે વરવો લાગે છે. નેતાઓ પોતાની પ્રતિષ્ઠા વધારવા કે વટ પાડવા આવો કાફલો લઇને નીકળે છે ત્યારે તે કાફલો તેમના સ્ટેટસ દર્શાવવાના બિભત્સ પ્રદર્શન જેવું લાગે છે. કેટલાક નેતાઓ તો માત્ર સ્ટેટસ સિમ્બોલ માટે જ સુરક્ષાના ઘેરામાં રહેવાનો માનસિક આનંદ માને છે.
સહુથી પહેલા શ્રીમાન બિટ્ટાની વાત. પંજાબના આ શખસ એક જમાનામાં આતંકવાદી વિરોધી સંસ્થા ચલાવતા હતા. હવે તેઓ ભારે સુરક્ષા હેઠળ રહે છે. તેમને દિલ્હીમાં ભવ્ય બંગલો અને સુરક્ષા પ્રદાન કરવામાં આવ્યાં છે.
કેટલાક સમય પહેલાં માયાવતી જ્યારે ઉત્તર પ્રદેશના મુખ્યમંત્રી હતા ત્યારે તેની સલામતીના મુદ્દે બહુજન સમાજપાર્ટીએ લોકસભામાં હોબાળો મચાવી દીધો હતો. તેમના પક્ષના સભ્યોએ લોકસભામાં ધાંધલ મચાવી દીધી ત્યારે સરકારે કહેવું પડયું હતું કે, “અમે માયાવતી કે મુલાયમસિંહ-કોઈની યે સુરક્ષા ઘટાડવાના નથી.”
માયાવતી અને મુલાયમસિંહ- એ બેઉ સામે આવક કરતાં સંપત્તિ વધુ હોવાના કેસો ચાલી રહ્યાં છે. એક માત્ર ઉત્તર પ્રદેશમાં ઊંચામાં ઊંચી વિવિધ પ્રકારની સિક્યોરિટી મેળવતા નેતાઓ ૨૫૦૦ છે. આ બધાને વીઆઈપીની કક્ષામાં મૂકવામાં આવ્યા છે. આ વીઆઈપીઓની સુરક્ષા માટે અત્યંત આધુનિક તાલીમ પામેલા અને ઓટોમેટિક રાઇફલોથી સજ્જ એવા ૩૫૦૦ જેટલા કમાન્ડોઝ ખડેપગે હાજર હોય છે. જાણવા જેવી વાત એ છે કે ઉત્તરપ્રદેશની વસતી જોતાં દર એક લાખ માણસે ૨૫ પોલીસ છે. તેની સામે ૨૫૦૦ જેટલા વીઆઇપીઓ માટે ૩૫૦૦ સશસ્ત્ર કમાન્ડો જ છે. ઉત્તરપ્રદેશમાં એક્સ, વાય, ઝેડ અને ‘ઝેડ પ્લસ સલામતી ધરાવતા ટોચના ૧૧૫ જેટલા ખાસ વીઆઈપીઓની સુરક્ષા માટે રૂ. ૮ થી ૧૦ કરોડનું ખર્ચ આવે છે. માત્ર આ ૧૧૫ વીઆઈપીઓ માટે જ ૨૦૦૦ સશસ્ત્ર ગાર્ડસ દિવસ રાત તૈનાત છે. એક્સ, વાય,ઝેડ અને ઝેડ પ્લસ સિક્યોરિટી ધરાવતા નેતાઓમાં મુલાયમસિંહ યાદવ, રાજનાથ સિંહ, કલ્યાણસિંહ, રામનરેશ યાદવ, વિનય કટિયાર, મુરલી મનોહર જોષી અને અશોક સિંઘલનો સમાવેશ થાય છે. આ સિવાય બીજા કેટલાયે એવા સાંસદો, ધારાસભ્યો, પ્રધાનો, ભૂતપૂર્વ પ્રધાનોને સશસ્ત્ર ગાર્ડસની સલામતી આપવામાં આવી છે. ચોંકાવનારી વાત તો એ છે કે સંદિગ્ધ ચારિત્ર્ય ધરાવતા કેટલાક લોકોને, કોન્ટ્રાકટરોને, વિદ્યાર્થીન્ નેતાઓને તથા વિવાદાસ્પદ રાજકારણીઓને પણ ઉત્તરપ્રદેશની સરકારે ચોવીસે કલાકની સશસ્ત્ર સુરક્ષા પૂરી પાડી છે. તેમાંથી કેટલાક તો ક્રિમિનલ રેકોર્ડસ ધરાવે છે. એક માત્ર યુ.પી.માં જ વી.આઇ.પી.ઓની સલામતી પાછળ પ્રતિવર્ષ રૂ. ૨૦૦ કરોડનું ખર્ચ થાય છે. આ એવા એક રાજ્યની વાત છે જ્યાં માથાદીઠ આવક વર્ષે દહાડે માત્ર ૧૨૦૦ રૂપિયાની છે.
માયાવતી, મુલાયમસિંહ, જયલલીતા, લાલુ જેવા નેતાઓ તો સત્તા ભૂખ્યાં છે. વરુણ ગાંધીએ એકવાર એક કોમના લોકોના હાથ કાપી નાંખવાની વાત કરી એટલે તેમને સજા કરવાના બદલે કમાન્ડોઝની સુરક્ષા આપી દેવામાં આવી. આ બધા નેતાઓ દેશ માટે કોઇ એસેટ નથી. સત્તા પ્રાપ્તિ સિવાય તેમને કોઇ ધ્યેય નથી. દેશમાં આવું સુરક્ષા ચક્ર ભોગવતા નેતાઓની સંખ્યા ૫૦૦૦ જેટલી થાય છે. હજારો કમાન્ડોઝ તેમની સેવામાં રાતદિવસ તૈનાત રહે છે. પણ રાત્રે ૯ વાગે દિલ્હી જેવા શહેરમાં બસમાં બેસતી એક વિદ્યાર્થિની માટે કોઇ સલામતીની વ્યવસ્થા નથી. અમદાવાદની કેટલીક કોલેજોની બહાર રોજ અસામાજિક તત્ત્વો મોટરબાઇક પર પસાર થતી વિદ્યાર્થિનીઓની અશ્લીલ મશ્કરી કરે છે પણ પોલીસ એમની સાફસુફી કરી શકતી નથી. દિલ્હીમાં સરેરાશ એક નેતા વીઆઇપી દીઠ ત્રણ જવાન સુરક્ષા માટે છે તેની સામે આમ જનતાની વાત કરીએ તો દર ૬૭૩ લોકોએ એક પોલીસની સરેરાશ બેસે છે. લોકોના ગુસ્સાનુ કારણ આ પણ છે. ગુનાખોરીનો રેકોર્ડ ધરાવનાર ધારાસભ્ય કે સાંસદ ગૃહમાં પ્રવેશ કરે છે તો તેની સુરક્ષાની જવાબદારી તેની પોતાની છે. જેમની સામે ક્રિમિનલ કેસો ચાલે છે તેમની સુરક્ષાનુ ખર્ચ પ્રજા શા માટે ભોગવે?
અત્રે એ નોંધનીય છે કે મોરારજી દેસાઇ ગમે તેટલા વિવાદાસ્પદ વ્યક્તિ હોય તો પણ તેઓ એકલા ચાલીને દિલ્હીમાં તેમના નિવાસ સ્થાનેથી પાર્લામેન્ટ જતા. તેઓ વડાપ્રધાન બન્યા અને જ્યારે તેઓ મુંબઇ મરીન ડ્રાઇવ પર તેમના નિવાસ સ્થાને જતા ત્યારે તેમના નિવાસસ્થાનની બહાર માત્ર એક જ પોલીસ કોન્સ્ટેબલ દેખાતો. પશ્ચિમ બંગાળમાં માઓવાદીઓ નો આંતક હોવા છતાં પણ પશ્ચિમ બંગાળના મુખ્યમંત્રી મમતા બેનરજી પણ સુરક્ષાના કાફલા વગર જ બહાર નીકળે છે. સુરક્ષા કમાન્ડો વિના જ રહે છે. પૂર્વ સરંક્ષણમંત્રી જ્યોર્જ ફર્નાન્ડિઝ કદીયે સુરક્ષા જવાનોની છાયામાં રહેવાનં પસંદ કર્યું નહોતું. ગુજરાતના પૂર્વ મુખ્યમંત્રી અમરસિંહ ચૌધરીને દિલ્હી હાઇકમાન્ડની સૂચનાથી હટાવવામાં આવ્યા તે પછી માધવસિંહ સોલંકીએ એક પોલીસ જીપ અમરસિંહના ઘરે મોકલી આપી હતી. પોલીસ અધિકારીએ અમરસિંહને કહ્યું કે, ‘સાહેબ, સીએમ સાહેબે આપની સિક્યોરિટી માટે અમને મોકલી આપ્યા છે.’
અમરસિંહે સવિનય ઉત્તર વાળ્યો કે “તમારા સાહેબને કહેજો કે મેં એવાં કોઇ કામ કર્યાં નથી કે મારે મારી સલામતીની જરૂર પડે. તમે પાછા જતા રહો.”
– અને અમરસિંહ ચૌધરીએ સિક્યોરિટી માટે આવેલી પોલીસજીપ પાછી મોકલી આપી હતી.
આ દેશમાં હવે એક એવા કાનૂનની જરૂર છે કે દેશના આમ આદમીને જેટલી સલામતી છે તેટલી જ સલામતી નેતાઓને પણ અપાય અને તેમને વધારાની સલામતી જોઇતી હોય તો પ્રાઇવેટ કંપનીઓ પાસેથી પોતાના ખર્ચે સલામતી ગાર્ડસ રાખી લે.
What readers say
Narendra Patel
"Really nice story, "
pinal
"heart touch story. "
pinal
"very nice and heart touch story sir. "
purvi
"હૃદયસ્પર્શી વાત. ઘણા સમય પછી એક સુંદર વાર્તા વાંચી. "
nilehs pandya
"shri dongreji maharaj nijay "